Þetta er góður dagur til að halda á lofti verkum formæðra okkar sem börðust , ruddu brautir og sýndu kjark og frumkvæði. Þetta er líka góður dagur til að huga til þeirra samtímakvenna sem halda merkjum á lofti og minna okkur á hvar við erum stödd, enn á leiðinni.

Réttindi eru ofarlega í huga okkar þegar staðgöngumæðrun er rædd. Er réttur til að eignast börn sá sami og réttur á hjálp til að eignast börn. Annað sem hægt er að benda er á að barn er ekki réttur – barn hefur rétt.

Þau eru hryggileg dæmin um það sem þrífst í skúmaskotum mannlegs samfélags. Við heyrum frásögur af milljónum kvenna, karla og barna sem eru í ánauð og dvelja þar í skugga vondra verka okkar mannanna. Andleg leti okkar dregur gjarnan úr okkur kjarkinn að horfast í augu við ógnvænlegar staðreyndir og afleiðingar græðgi og ofbeldis.

Tónmálið er Guðsgjöf, blessunarlega laust við órætt og óskiljanlegt innihald orðaflaums samtímans. Hlustandinn fær rými fyrir eigin hugsanir og sefandi mátt gjafa Guðs –líka rými fyrir orðin sem læsa sig við tónana og eru líka uppspretta – hinir himnesku tónar sem láta mann finna hvernig vængir sendiboðanna snerta vangann og hvísla í eyra þitt

Í sögunni sem er skráð er í síðastliðnar vikur höfum við örugglega flest hnotið um lífsreynslu og erfiðar sögur fólks bæði á förnum vegi og í fjölmiðlum. Þetta markar dagana okkar og tilfinningarnar eru blendnar

Svo koma dagarnir þegar við reynum og gerum okkur grein fyrir að gáfur og snilli…allt það undraflóð af mætti mannsins er nóg…svo nóg að við missum sjónar af raunverulegum markmiðum lífsins. Viturt hjarta kallar á auðmýkt og vit til þess að ganga í sig, endurmeta, fyrirgefa, horfa út til lífsins ...

Áratugur Alkirkjuráðsins gegn ofbeldi stendur frá 2001-2010. Árið 2007 er Evrópa í brennidepli átaksins. Við erum minnt á það með hvatningu frá Alkirkjuráðinu að kirkjan á að vera rödd í samfélaginu sem minnir skýrt og greinilega á að allir hafa rétt á að lifa með virðingu og sæmd, án ótta, án ofbeldis.

Mikið hefur gengið á og margt sagt sem betur hefði verið kyrrt látið síðustu daga í fjölmiðlum. Þetta minnir á að við búum í veröld sem er svo tengd og miðluð að stundum gæta blaðamenn ekki að nærveru sálar í æsingi við að miðla upplýsingum sem enginn kærir sig um en sumir telja sig útvalda að veita.

"Við brýnum okkar raust svo berist hún um heiminn..." var sungið hér fyrir mörgum árum. Það er svo stórkostlegt að hafa heyrt í gegnum árin hvernig kórinn hefur breytst. Innan kirkjunnar hefur kórinn breyst úr karlakór í kór, á Alþingi hefur húrrahrópið við setningu þingsins fengið annan og betri blæ ... Það hefur mikið áunnist....

Í framtíðinni munu æ fleiri fá aðgengi að Netinu. Netið býður upp á óteljandi möguleika og stórkostleg tækifæri til að ná til systkina okkar um víða veröld. Þó er ljóst eins og í öllu mannlegu samfélagi að um leið og hin góðu tækifæri eru mörg þá munu hinar dekkri hliðar mannlegs eðlis líka valsa um í heimi netsins. Ef fram vindur sem horfir þá mun ekki líða langur tími þar til öll breidd siðleysis hinnar mennsku tilveru finnast á netinu.

Á Litla sviði Borgarleikhússins var frumsýnt 6. mars s.l. leikrit eftir Sigurbjörgu Þrastardóttur, Þrjár Maríur. Þar eru leiddar saman á sviði ekki þrjár heldur í raun fjórar Maríur.

Vorsólin hefur talað inn í hjartað síðustu daga. Tréin bruma og minna okkur á endurnýjun lífsins. Græn slikjan sem klæðir túnblettina gefur von um nýtt vor. Rétt eins og vorið er vonin lífsnæring í öllum sínum myndum. Vonin segir okkur frá nýju upphafi, fyrirgefningu, lífi sem öðlast tilgang á ný. Þetta hljómar notalega í eyrum í vopnaglamri fjölmiðlanna þar sem okkur er sagt frá tilgangslausum fórnum mannslífa.

Stúlkurnar hraða sér áfram í vindnæðingi fallegra birtuskilanna . Aðventutíminn nálgast í lífi þar sem árin silast áfram þó lifað sé á ógnarhraða. Í lífi stúlknanna, sem er að mótast ráða þær eða mamma og pabbi eða kannski vinir ? Nei, ætli það, trúlega heita þau markaðsöfl öflin sem flestu ráða. Markaðsöfl sem selja og einhver kaupir.

Þennan fimmtudagsmorgun var baksíða eins dagblaðanna ægiflott auglýsing þar sem taldar voru upp fjórar ástæður fyrir því að fermast. Þetta vakti áðurnefnda spurningu í huga ungmennisins sem sat yfir kornfleksinu og horfði á baksíðuna nývaknað og reyndar nýfermt. Unglingar í hlutabrjálæði nútímans og fáir spyrja hvað þeim finnst og af hverju? Allir vita allt en enginn spyr mig.