Náð sé með yður og friður frá Guði föður vorum og Drottni Jesú Kristi.

Á dögum Jesú var venjan sú að yngstu synirnir tækju að sér að hirðishlutverkið um leið og þeir höfðu burði til. Símon litli var ekki hár í loftinu þegar hann var talinn fær um að sinna starfinu. Foreldrar hans undurbjuggu hann vel fyrir það og sögðu honum til dæmis bæði frá bestu beitarlöndunum og mestu hættusvæðunum. Símon hlakkaði mjög til þess dags er hann bæri hirðistitilinn með réttu.

Loks rann upp dagurinn og Símon fór burt með hjörðina, klæddur baðmullarkyrtli, gyrtur leðurbelti og með yfirhöfn úr úlfaldahári til að halda á sér hita í kuli hinna dimmu nátta úti í högunum. Hann gekk við hirðisstafinn sem var með myndarlegum krók á endanum líkt og biskupsbagall. Stafurinn var stuðningur á grýttum slóðum en einnig nýttist hann til að verjast villidýrum og beina kindunum á rétta stefnu. Sér til varnar hafði drengurinn ennfremur hirðiskylfuna. Á henni var hnúður sem í höfðu verið reknir nokkrir málmnaglar til að gera vopnið öflugra. Í skinnskjóðu sinni hafði Símon slöngubyssu eins og Davíð konungur og aðrir hirðar. Þar var ennfremur nestið sem móðir Símonar hafði sent með honum út í hagana; brauð, ostur, þurrkaðir ávextir og ólívur.

Hlutverk hirðisins var að leiða hjörðina á grænar grundir þar sem hún gat bitið gras í næði og að vötnum, þar sem hægt var að svala þorstanum. Símon þekkti  heimaslóðir sínar í Júdeu, hafði fylgt öðrum hirðum um hagana í vesturhluta Jórdandalsins og vissi því hvar von var safaríks grass og tjarna og lækja sem runnu það rólega að þau skelfdu ekki dýrin.

            Þessi fyrsti dagur Símonar í hlutverki fullgilds hirðis hafði gengið alveg prýðilega. Hann var hreykinn af frammistöðunni þegar hann fann næturstað í grennd við aðra hirða með hjarðir sínar. Símon fékk sér langþráð sæti og sótti sér bita úr skjóðunni. Myrkrið var að skella á og hann renndi augum yfir hjörðina. Ærnar voru þarna en Símon þekkti þær allar svo vel að hann gat nánast greint þær af jarminu. Síðan taldi hann lömbin. Hann átti að geta séð þau öll þar sem hann mataðist en var búinn að renna tvisvar yfir hjörðina með augunum og í bæði skiptin vantaði eitt. Símon stakk nestinu sínu aftur ofan í skjóðuna því ekki var um annað að ræða en að standa upp og athuga hvort þetta eina lamb lægi á bak við móður sína eða stein. Þrisvar gekk hann um hjörðina og taldi og alltaf var niðurstaðan sú sama:  eitt lambið hafði orðið viðskila við hópinn.

Hirðirinn ungi gerði það sem honum hafði verið sagt að gera í slíku aðstæðum. Hann leitaði til næsta hirðis sem sat þar rétt hjá og gætti sinnar hjarðar. Símon sagði félaga sínum frá því sem gerst hafði. Sá bað Símon  að hafa ekki áhyggjur, hann skyldi fylgjast með báðum hjörðunum á meðan Símon leitaði að týnda lambinu.

            Aldimmt var orðið þegar Símon lagði af stað í leitina. Hann hélt út í myrkrið með staf sinn leiðina sem hann og hjörðin höfðu farið í birtu dagsis. Annað slagið kallaði hann á lambið og ekki leið á löngu uns hann var kominn það langt frá hjörðinni að hann heyrði ekkert nema eigin fótatak og hróp sín ætluð hinu yfirgefna lambi. Símoni fannst hann hafa gengið óralangt og var að því kominn að snúa við þegar hann heyrði langt í burtu veikt, slitrótt og örvæntingarfullt jarm. Hann gekk á hljóðið og þegar hann heyrði það færast nær herti hann á sér.

Eftir nokkurt labb fann hann lambið. Það var dauðhrætt eitt þarna úti í myrkrinu og orðið svo máttvana að það fékkst ekki úr sporunum. Það stóð bara þarna og jarmaði og jarmaði eins og það væri aleitt í allri veröldinni.

Símon tók skjálfandi lambið upp og vafði það örmum áður en hann lagði af stað til baka. Lambið hætti að jarma og þegjandi ferðuðust hirðirinn og lambið þarna undir næturhimni óbyggðanna.

Allt í einu sá Símon ljósbjarma í fjarska. Honum fannst hann heyra söng berast út ljósinu. Hann nam staðar, sperrti eyrun og skyggndist um. Þetta stóð ekki lengi en þegar ljósin voru horfin og söngurinn hljóðnaður sá hann sér á vinstri hönd örlitla flöktandi ljóstíru langt í burtu. Símon gekk í átt til hennar. Þegar hann hafði gengið allnokkurn spöl kom í ljós dyragætt á lágu fjárhúsi sem hleypti í gegnum sig daufum bjarma tírunnar, út í allt þetta botnlausa næturmyrkur

Símon gekk inn í skýlið og trúði varla sínum eigin augum. Inni á troðnu moldargólfinu stóð jata og í henni lá nýfædd barn, sofandi og reifum vafið. Yfir því vöktu foreldrarnir og hjá þeim stóðu nokkrir hirðar, fullir lotningar og aðdáunar. Suma þeirra þekkti Símon.

Við sjáum Símon með lambið hér á einum glugganna í kórnum. Þar beinast allra augu að barninu; foreldrarnir horfa á það og hirðarnir, allir mæna á barnið nema Símon. Hann horfir á lambið sem hann var að bjarga.

Barnið í jötunni er kjarni kristinna jóla. Á því er athyglin, um það er sungið og jólaguðspjallið snýst um fæðingu þess. Eðlilega höfum við athyglina á því. Þar er um að ræða barnið sem englarnir og himinsins herskarar kunngjörðu hirðunum að væri frelsari heimsins. Seinna um nóttina leiddi heil himinstjarna vitringa úr fjarlægum löndum að þessu barni.

           Engu að síður horfir Símon á lambið og hefur ekki augu sín af því.

Þegar barnið í jötunni hafði lært að tala er margt merkilegt haft eftir því. Þar á meðal var þetta:

„ Því hungraður var ég og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég og þér gáfuð mér að drekka, gestur var ég og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur og þér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég og þér komuð til mín.... Allt sem þér gjörðuð einum minna minnstu bræðra, það hafið þér gert mér.“

Símon með augun á lambinu, Símon með lambið í fanginu, Símon með hjartað hjá lambinu, Símon minnir okkur á það sem barnið í jötunni vildi umfram allt kenna okkur:

Látum okkur annt um allt líf, leitum að þeim týndu, huggum þau sem skelfast, styðjum þau heim sem ekki komast þangað af eigin rammleik, gefum þeim von sem hafa misst hana, vefjum þau örmum sem hafa verið yfirgefin.

Dýrð sé Guði, föður og syni og heilögum anda. Svo sem var í upphafi, er og verður um aldir alda. Amen.