Text: Gen. 32:22-31, Luke 18:11-19                             *Íslensk þýðing niður

Grace to you and peace from our father, God and the Lord Jesus Christ. -Amen.

1.

In today's text, Jesus is teaching us to always pray and never give up.

Just before this text, at the end of Chapter 17, Jesus was talking about the hardship that will come when the last day on earth arrives. He was teaching like this: "On that night, two people in one bed. One will be taken and the other left" (Lk. 17:34). So, actually, he was saying that on the last day, one person is taken, but the other has to be left behind. It's a pretty hard teaching. Jesus is teaching us today to always pray and not give up in order to encourage the disciples who just heard about the hardship of the last day.

To teach us to pray always and not give up, Jesus is telling a parable about an unjust judge and a widow.

Before we get into the text, let's talk about the status of a judge at the time of Jesus in Judea. Usually, a Jewish religious teacher was entrusted to take the role of judge. He was the one who was authoritative in that area—well known and maybe rather rich. This was always a man, not a woman. So, a judge was on the side of the power in society, and a widow was actually a very weak status in society at the time. All through the Old and New Testaments, when the weak people in society are mentioned, it's usually widows, orphans, and foreigners. These three are kind of symbolic words used to express the weak status in that society.

In the Old Testament, we have a book called Ruth. It's a story about Ruth and her mother-in-law, Naomi. Naomi was a widow. Ruth had recently lost her husband, so she became a widow, too. They went through many incidents. They faced a lot of poverty because there was nobody who was responsible for their life. But finally, Ruth was able to get married again to a man whose name was Boaz, a rich man in that area. This is a story about how God prepared things for Naomi and Ruth. Things were complicated, but finally, they were set in the right place. This story shows, through the lives of widows, how God showed his plan. It's a very interesting story. I recommend you read it when you have a time. Ruth got married again, and her great-grandson became King David later. So, it's actually an important story in the history of Israel.

2.

But anyway, in the parable that Jesus is teaching today, this widow seems to be suffering injustice from somebody in the town. And she requests a judgment about this situation. We don't know the details because they weren't told.

But this town judge, he himself is saying: "I don't fear God or care what people think." He's a man who doesn't want to do anything unless it benefits him. The judge doesn't fear God or care what people think, and because of that, he didn't pay attention to the widow's request. Simply put, since he was a cold man, he didn't help the widow. Okay, so this is the setting of this parable.

I just want to make one remark on this. In reality, it's very often the opposite. We often say this: "Since that man doesn't help me, he must be a cold man." That is the direction we usually think in. It's not "Because the man is cold, he doesn't listen to me or he doesn't help me," but "Because he doesn't help me, he must be a cold person." And this is a big difference. We should remember this.

In my position, I regularly have to deal with this logic. When I can't help somebody in a certain situation, people say: "You are a bad person. You're pretending to be a good guy, but you're actually cold. You don’t help me." Every year, I receive this kind of attitude several times. I understand why people say it, but "He is a cold person, therefore he doesn't help me" and "He must be a cold person since he doesn't help me"—those two are fundamentally different. Please be aware of this.

3. 

But that's not the main point of the story. So, in the parable, the judge finally makes a decision because this widow keeps on coming to him. He decides, "Okay, I will grant justice for this woman, not because I sympathize with her, but because I want to get rid of this woman."

So, the logic of the parable is this: If this kind of corrupt judge will finally help this widow, then why wouldn't the God of love, our Father in Heaven, do good things for you? That's the logic.

It's very easy to understand—there's no difficulty there—but there is something we should not misunderstand. What Jesus is trying to teach is to always pray and not give up. Namely, to keep asking God for something without quitting. But what the widow is doing in this parable is actually not just "praying," but a struggle. She's struggling for her life.

So, Jesus is showing us one dimension of praying: praying as a struggle. This image of praying is actually different from the one we usually have. When we think about praying, it's usually like this: "Now close your eyes, put your hands together, be quiet, have peace in your mind, and pray." That's not wrong—that is the right attitude. But that is only one side of praying. Jesus is now showing us the different side of praying: the struggle.

Today's text from the Old Testament, from Genesis, is actually about Jacob wrestling with God. This is a very, very unique episode in the Old Testament. We need to study it to truly understand it. But anyhow, this episode shows that Jacob wrestled with God and requested a blessing. And after a certain fight, God finally blessed him. So this is the struggle. It is a symbolic action.

When we pray to God, we have to be ready for our own wrestling with God. What this episode is teaching us is that God is even willing to wrestle with us. He is that close to us. Usually, we think God is far away, an Almighty being existing high up in heaven, and that we have no chance to wrestle with him. But the Old Testament sometimes shows us a more unique aspect of God: his willingness to have a dialogue with us, to negotiate things with us, or even to wrestle, like in today's text. So, we have to learn about struggling or having a wrestling match in our prayer. Of course, this is not a physical struggle.

4. 

It is more of a spiritual struggle, especially when we feel that God doesn't hear our prayer.

We have to understand that praying and asking God for things is not like buying something from a vending machine. When you buy something from a vending machine, you put in coins or use a smartphone today, and then you get coke, coffee, or whatever it is from the machine. And this is an instant action: you pay, you get it.

But praying is often not that simple. It doesn't mean that God isn't listening to our prayers. Like Jesus said: "God will see that they get justice, and quickly" (Lk. 18:8). God is listening to our prayers, and he is answering immediately.

The problem is, the answer from God is often not the way we expect. He is answering in a different way from what we are thinking. Therefore, we have to really look for the answer from God.

Here is a very important thing that I talk about repeatedly: God can make a miracle—I don't deny it. But maybe when we receive some answer to our prayers from God, it would be only 0.1 percent that we receive it through a miracle, and 99.9 percent of the time, the answer from God comes to us through people's work, which is not a miracle. For example, we receive a certain kind of help that we asked God for, and it came to us through the work of people. We can logically explain what happened first and what happened next. There's nothing supernatural. But God is answering in that way.

So, we have to really look for what the answer from God is. Here is one example that is very familiar to us.

5.

Suppose somebody applied for asylum or a resident permit and was rejected. Sometimes a person in this situation comes to me and says, "I'm praying to God, but what more can I do?"

Actually, there are many things he can do, like getting advice from a lawyer, raising money for that lawyer’s fees, asking someone else for a letter of recommendation or a letter of support, and sending it to the immigration office. It's also possible to talk to the media and address society, and after that, he can start a petition and try to collect signatures from people in the community, or talk to an NPO and get support from them.

There are many practical things that are possible to do. And if this person is looking for the answer from God, he has to do all of these things. Doing these things one by one is, in a wider sense, a part of praying. God shows these possibilities as his answer to the person. These are not miracles. These are practical things to do. And we have to do every action that is possible while we continue to pray.

But it sometimes happens—and this is what I actually experience—that the person seeking help says: "No, I can't do it because..." or "No, I don't want to do it because..." He just keeps bringing up reasons why he can't do these things. And then I have to say, "I'm sorry, but nothing will change."

When we pray and ask God for something, we then have to work for the possibility that God is showing in front of us. This process isn't about asking for a miracle. It's a process of using your time and using your energy to do some concrete things that are possible. That is the struggle in praying. And when you do this, you have to pray constantly. You pray today, you pray tomorrow, you pray the day after tomorrow. So, eventually, you pray always.

We need spiritual wrestling or spiritual struggle when we pray. And we should never misunderstand this: when we struggle with God, God's purpose is not to beat us. It would be such an easy thing for God to beat us! Why does he come to us and become a partner in this wrestling? It is to grow us up, to make us a better person, and to make us go the right way. For this purpose, God is coming closer to us and partnering with us in wrestling. We should remember that God is so close to our life.

Grace of God that surpasses all understanding will keep your hearts and your minds in Christ Jesus. -Amen.

****

Text: 1. Mósebók 32:22-31, Lúkas  18:11-19  

Náð sé með yður og friður frá Guði föður vorum og Drottni Jesú Kristi. – Amen.

1.

Í texta dagsins kennir Jesús okkur að biðja ávallt og aldrei gefast upp.

Rétt á undan þessum texta, í lok 17. kafla, talar Jesús um erfiðleikana sem muni koma þegar síðasti dagur jarðar rennur upp. Hann segir meðal annars: „Þessa nótt verða tveir á einum rekkju, annar tekinn en hinn skilinn eftir“ (Lk. 17:34). Jesús er þar með að segja að á hinum síðasta degi verði annar tekinn, en hinn verði skilinn eftir. Það er erfið kenning. Þess vegna kennir Jesús í dag lærisveinum sínum að biðja ávallt og ekki gefast upp, til að hughreysta þá sem höfðu nýverið heyrt um þjáningar síðustu daga.

Til að kenna okkur að biðja ávallt og ekki gefast upp segir Jesús dæmisögu um óréttlátan dómara og ekkju.

Áður en við förum inn í textann skulum við hugleiða stöðu dómara á tímum Jesú í Júdeu. Venjulega var trúfræðingur Gyðinga skipaður í hlutverk dómara. Hann var sá sem hafði vald og virðingu í samfélaginu – vel þekktur og ef til vill auðugur. Dómarinn var ávallt karlmaður, ekki kona. Þannig tilheyrði dómari valdastétt samfélagsins, en ekkja hafði mjög veikburða stöðu. Í allri Gamla og Nýja testamentinu, þegar minnst er á hina veiku í samfélaginu, eru það oft ekkjur, munaðarlaus börn og útlendingar. Þessi þrjú orð eru eins konar táknræn hugtök sem lýsa hinum varnarlausu í samfélaginu.

Í Gamla testamentinu er bók sem heitir Rút. Hún segir frá Rút og tengdamóður hennar, Naomí. Naomí var ekkja, og Rút hafði nýlega misst mann sinn og var því einnig orðin ekkja. Þær gengu í gegnum margvíslegar raunir og upplifðu mikla fátækt, því enginn bar ábyrgð á lífi þeirra. En loks giftist Rút manni að nafni Bóas, auðugum manni á þeim slóðum. Bókin segir frá því hvernig Guð undirbjó leið þeirra Naomí og Rútar og hvernig allt komst að lokum á réttan stað. Guð sýndi áætlun sína í gegnum líf þessara ekkna. Það er afar áhugaverð saga, og ég hvet ykkur til að lesa hana þegar þið hafið tíma. Rút giftist aftur, og sonarsonur sonar hennar varð síðar Davíð konungur. Þannig varð þessi saga mikilvægur hluti af sögu Ísraels.

2.

En í dæmisögunni sem Jesús segir í dag virðist þessi ekkja verða fyrir óréttlæti af einhverjum í bænum sínum. Hún biður dómarann að skera úr um málið, en við vitum ekki nákvæmlega hvað það snerist um – slíkt er ekki sagt.

Dómarinn í sögunni segir sjálfur: „Ég óttast hvorki Guð né skeyti um menn.“ Hann er maður sem vill ekki gera neitt nema hann hafi sjálfur hag af því. Þar sem hann hvorki óttaðist Guð né lét sig varða hvað öðrum fannst, sinnti hann ekki beiðni ekkjunnar. Hann var einfaldlega kaldur maður – og því hjálpaði hann henni ekki. Þetta er upphafssviðið í sögunni.

Ég vil aðeins gera eina athugasemd við þetta. Í raunveruleikanum er oft öfugt farið. Við segjum gjarnan: „Þar sem þessi maður hjálpar mér ekki, hlýtur hann að vera kaldur.“ Það er sú hugsun sem við höfum venjulega. En í dæmisögunni er það ekki: „Hann hjálpar mér ekki því hann er kaldur,“ heldur: „Þar sem hann hjálpar mér ekki, hlýtur hann að vera kaldur.“ Þarna er grundvallarmunur, og þess ættum við að minnast.

Í starfi mínu rekst ég reglulega á þessa hugsun. Þegar ég get ekki hjálpað einhverjum í ákveðnu máli, heyri ég stundum: „Þú ert vondur maður. Þú þykist góður, en ert í raun kaldur. Þú hjálpar mér ekki.“ Á hverju ári mæti ég þessari afstöðu nokkrum sinnum. Ég skil vel hvers vegna fólk segir þetta, en það er samt grundvallarmunur á „Hann er kaldur maður, þess vegna hjálpar hann mér ekki“ og „Þar sem hann hjálpar mér ekki, hlýtur hann að vera kaldur.“ Það er mikilvægt að gera sér grein fyrir því.

3.

En það er ekki aðalatriði sögunnar. Í dæmisögunni tekur dómarinn loks ákvörðun vegna þess að ekkjan heldur áfram að koma til hans, aftur og aftur. Hann segir við sjálfan sig: „Allt í lagi, ég skal veita þessari konu réttlæti – ekki af því að ég finn til samúðar, heldur einfaldlega til að losna við hana.“

Rökleiðslan í sögunni er þessi: Ef jafnvel svona spilltur dómari mun loks hjálpa ekkju, hvers vegna ætti Guð kærleikans, faðir okkar á himnum, þá ekki að gera gott fyrir yður? Það er meginhugsunin.

Þetta er auðvelt að skilja – engin flókin kenning hér – en það er þó eitt sem við verðum að gæta að. Jesús er að kenna að við eigum ávallt að biðja og ekki gefast upp; þ.e.a.s. að halda áfram að biðja Guð án þess að hætta. En það sem ekkjan gerir í þessari sögu er í raun ekki bara „bæn“ – hún er að berjast fyrir lífi sínu.

Jesús sýnir okkur hér eina vídd bænarinnar: bæn sem baráttu. Þessi mynd af bæn er önnur en sú sem við venjulega höfum. Þegar við hugsum um bæn, sjáum við fyrir okkur: „Lokaðu augunum, leggðu saman hendur, hafðu kyrrð og frið í huga, og biddu.“ Það er ekki rangt – það er góð og rétt afstaða. En það er aðeins önnur hlið bænarinnar. Jesús sýnir okkur hina hliðina: baráttuna.

Gamla testamentistextinn í dag, úr 1. Mósebók, fjallar einmitt um það þegar Jakob glímdi við Guð. Þetta er mjög sérstök frásögn í Gamla testamentinu og vert að skoða hana vandlega. En frásögnin sýnir að Jakob glímdi við Guð og bað um blessun, og eftir einhverja viðureign blessaði Guð hann. Þetta er baráttan – táknræn athöfn.

Þegar við biðjum Guð verðum við að vera reiðubúin til að glíma sjálf við Guð. Frásögnin kennir okkur að Guð er jafnvel reiðubúinn að glíma við okkur – svo nálægur er hann okkur. Venjulega hugsum við um Guð sem fjarlægan, almáttugan veru í hæðum himins, og að við eigum enga möguleika á að „glíma“ við hann. En Gamla testamentið sýnir stundum þessa sérstæðu hlið Guðs: vilja hans til samtals við manninn, til að ræða við hann, jafnvel til að glíma – eins og í textanum í dag. Við þurfum að læra að bænin getur líka verið barátta, þó hún sé auðvitað ekki líkamleg.

4.

Þetta er andleg barátta, einkum þegar okkur finnst Guð ekki heyra bænir okkar.

Við verðum að skilja að það að biðja og biðja Guð um eitthvað er ekki eins og að kaupa drykk úr sjálfsala. Þegar maður notar sjálfsala setur maður í hann peninga – eða notar síma nú á dögum – og fær svo gos eða kaffi, hvað sem það nú er. Þetta gerist samstundis: þú borgar og færð.

En bæn er sjaldnast svona einföld. Það þýðir ekki að Guð heyri ekki bænir okkar. Jesús segir: „Guð mun sjá til þess að þeim verði réttlætis auðið, og brátt“ (Lk. 18:8). Guð hlustar á bænir okkar og svarar þegar í stað.

Vandinn er sá að svarið frá Guði er oft ekki eins og við búumst við. Hann svarar á annan hátt en við hugsum okkur. Þess vegna þurfum við virkilega að leita eftir svarinu frá Guði.

Hér kem ég að atriði sem ég tala oft um: Guð getur gert kraftaverk – ég efast ekki um það. En þegar við fáum svar við bæn okkar, þá er það kannski í 0,1 prósent tilfella sem það gerist í formi kraftaverks. Í 99,9 prósent tilvika kemur svarið frá Guði til okkar í gegnum verk manna – eitthvað sem er ekki yfirnáttúrulegt. Til dæmis þegar við fáum þá hjálp sem við biðjum Guð um, og hún kemur til okkar í gegnum störf eða aðstoð fólks. Við getum rakið atburðina rökrétt, eitt leiðir af öðru. Það er ekkert dularfullt við það – en samt er það svar Guðs.

Þess vegna þurfum við að læra að leita að svari Guðs, að sjá hvar hann er að starfa. Ég tek dæmi sem er okkur mjög kunnugt.

5.

Segjum sem svo að einhver hafi sótt um hæli eða dvalarleyfi og fengið synjun. Stundum kemur manneskja í slíkri stöðu til mín og segir: „Ég er að biðja Guð, en hvað get ég gert meira?“

Í raun er margt sem hægt er að gera: fá ráð frá lögfræðingi, safna fé til að greiða lögfræðingnum, biðja einhvern um meðmælabréf eða stuðningsbréf og senda það til útlendingastofnunar. Einnig er hægt að tala við fjölmiðla og beina máli sínu til samfélagsins, hefja undirskriftasöfnun, eða leita stuðnings hjá félagasamtökum.

Það eru margar hagnýtar leiðir sem hægt er að fara. Og ef þessi manneskja er að leita svars frá Guði, þá þarf hún að gera allt þetta. Að framkvæma þessi verk, eitt af öðru, er í víðari merkingu hluti af bæninni. Guð sýnir þessar leiðir sem sitt svar til mannsins. Þetta eru ekki kraftaverk, heldur raunhæf verk. Við eigum að gera allt sem mögulegt er – á meðan við höldum áfram að biðja.

En stundum gerist það – og þetta hef ég í raun upplifað – að manneskjan sem leitar hjálpar segir: „Nei, ég get það ekki því…“ eða „Nei, ég vil það ekki því…“ Hún finnur alltaf ástæðu fyrir því að gera ekkert af þessu. Þá verð ég að segja: „Því miður, þá mun ekkert breytast.“

Þegar við biðjum Guð um eitthvað, verðum við að vinna að þeim möguleikum sem Guð sýnir okkur. Þessi ferill snýst ekki um að biðja um kraftaverk, heldur að nota tíma okkar og orku til að gera það sem raunhæft er. Það er baráttan í bæninni. Og meðan við gerum þetta, þurfum við að halda áfram að biðja: biðja í dag, biðja á morgun, biðja hinn daginn. Að lokum verður það að því að við biðjum ávallt.

Við þurfum andlega glímu, andlega baráttu, þegar við biðjum. Og við megum aldrei misskilja þetta: þegar við glímum við Guð er það ekki markmið Guðs að sigra okkur. Það væri svo auðvelt fyrir Guð að sigra! En hvers vegna kemur hann þá til okkar og verður okkur glímufélagi? Til þess að við vaxum, til þess að verða betri manneskjur, og til þess að við finnum rétta leið. Fyrir þetta kemur Guð nær okkur og gengur inn í baráttuna með okkur. Við skulum muna að Guð er svo nálægur lífi okkar.

Náð Guðs, sem er æðri öllum skilningi, varðveiti hjörtu yðar og huga í Kristi Jesú. – Amen.

*Þýdd af Chat GPT 5