Sálmabók

1 Guð, allur heimur, eins í lágu' og háu
er opin bók um þig er fræðir mig,
já, hvert eitt blað á blómi jarðar smáu
er blað sem margt er skrifað á um þig.

2 Þá morgunsólin upp í austri stígur
á æðra himinljós hún bendir mér
og þá er sólin hægt í vestri hnígur
á hvíld og frið hún bendir mér hjá þér.

3 Þá allt til lífsins vorið fagra vekur
það von til þín í brjósti glæðir mér
og þegar aftur hausta' og húma tekur
það hvetur mig að leita skjóls hjá þér.

4 Þá yfir löndin stormur geisar stríður
með sterkum róm hann boðar almátt þinn
og þá um vanga blærinn leikur blíður
hann boðar þú sért ljúfur faðir minn.

5 Þá eldur skær með björtum loga brennur
hann birtir skýrt að heit þín gæskan er
og svalalind er sífellt áfram rennur,
hún sýnir að þín miskunn aldrei þver.

6 Þá heyri' eg glaða himinfugla syngja,
þeir hrósa þinni dýrð sem öllum skín
og andvörp þau er einatt hjörtun þyngja
þó upp um síðir leita, Guð, til þín.

7 Ó, veit mér, Guð, þín verk ég skoða megi,
þau veri jafnan hjartans unun mín.
Og þótt þín hátign holdið stundum beygi
mitt hjarta reisir aftur náðin þín.