1 Er Kristur helgaði land og lýð
fór ljós og ilmur um strönd og hlíð,
þá gladdist hvert strá sem Ísland ól
og lofaði lífsins sól.
2 Þá sungu vindarnir vorsins óð
um vonanna ríki, nýja þjóð,
og daggir minntust við dal og tind
sem tilbáðu lífsins lind.
3 Og ljósið breiddist um berg og völl,
þá brostu íslensku djásnin öll,
þar geislaði þökk og gleði lands
sem orðið var óðal hans.
4 Hans mark er dregið í heiðið hátt,
á hvítan jökul og fjallið blátt,
í rauða glóð og hvern geislakrans
frá draumum og dul vors lands.
5 Sjá, náð hans skín gegnum norðurljós,
hans nafn er á björk og engjarós,
allt líf og sú von sem Ísland á
er geisli hans huga frá.
6 Vort landið hrjúfa með heiðar brár
skal hans um ókomin þúsund ár,
hvert barn sem fæðist er bæn og þrá
og svarið er honum hjá.
7 Og farsæld, blessun, hins frjálsa lands
er fánans bæn sem er merki hans,
þess konungs sem Ísland kaus og laut
í frelsi sem förunaut.
8 Nú syngja vindarnir vorsins óð
um vonanna ríki, kristna þjóð,
og daggir Guðs kyssa dal og tind.
Vér bergjum á lífsins lind.
