Trú.is

Og þessi dagur er sannarlega hlaðinn ritúali, rétt eins og hæfir alvöru hátíð sem þessari. Um þessar mundir er jú takturinn góður hjá fólki. Við höfum væntanlega hugmynd um það hvað við snæðum, hverja við hittum, hvað við horfum á og hvernig við fögnum þessum tímamótum. Já hver er munurinn á klisju og ritúali? Hann liggur í því að sú fyrrnefnda býr ekki yfir sömu merkingu, inntaki og tilfinningu og ritúalið.

Stundum veita erfiðustu stundirnar okkur mestan ljóssins lærdóm. Stundum þroskast hjartað mest þegar þrautirnar eru stórar og missirinn mikill. Nonni vinur minn kenndi mér margt.

Svo hvað í ósköpunum er biskup Íslands. Er þetta silkihúfa, er þetta forstjórastaða, er þetta andlegur leiðtogi þjóðar. Ég gæti dregið ágætis svar upp úr Biblíunni, biskup er hirðir hirðanna, fyrirmynd okkar sem tilheyrum kirkjunni, áttaviti og leiðtogi. Það er ekki svo slæmt. En er þetta upplifun okkar?

Blóm fíkjutrésins eru falin inn í ávexti fíkjutrésins, vissu þið þetta?

Það er engin tilfinningarleg ábyrgð, engin virðing, engin heiðarleg orð. Á bak við símann þinn ertu nefnilega Guð, hefur allt í höndum þér. Þar sem þú ert skapari og hönnuður að þínu litla lífi og þar sem þínar reglur gilda. Þar sem þú ert skapari og hönnuður að þínu litla lífi og þar sem þínar reglur gilda. Þar er allt leyfilegt, þú mátt allt og þarft aldrei að horfast í augu við þau/þá sem þú ert að særa eða meiða.

Því… Guð hefur sjálfur sagt: „Ég mun ekki sleppa af þér hendinni né yfirgefa þig.“ Því getum við örugg sagt: Drottinn er minn hjálpari, eigi mun ég óttast. Og sálmurinn sagði: Drottinn, þú hefur verið okkur athvarf frá kyni til kyns… Já, okkar eilífi Guð, hefur blessað mannkynið frá upphafi heims… og enn í dag getum við treyst á handleiðslu hans og blessanir þegar við mætum erfiðleikum…

Sjálfboðaliðar sem starfa fyrir kirkjuna, sóknarnefndir og fólkið sem syngur í kirkjukórnum eru ávextir sem allt samfélagið nýtur góðs af. Vinnu þeirra má ekki taka sem sjálfsögðum hlut. Tími þeirra er jafn dýrmætur og okkar...

Er framtíðarkvíðinn tákn um að framtíðin er að læsast? Er tíminn opinn eða klemmdur? Hvað um Guð?

Auðvitað viljum við vanda okkur í lífinu, gera okkar besta, veita öðrum gleði og elskusemi og sinna því vel sem okkur er trúað fyrir. Það er gott og rétt. En stundum þrýtur okkur örendið, við leggjum of hart að okkur og finnst ekkert nógu gott.

Jónas hugleiddi hlátur álfkonunnar og velti því fyrir sér hvað hann þýddi – var það ástin eða feigðin? Sú spurning mætir okkur á öllum krossgötum lífs og tíða. Hún svífur líka yfir vötnum í textum gamlársdags.

Jesús nefnir stundum tré í líkingum. Tré sem skjól fuglum himmins. Hann nefnir litla sinnepsfræið sem er allra fræja minnst en verður síðar að tré sem er stærra og meira en flest önnur eða hann talar um tré sem ekki bera ávöxt eins og tréð okkar í dag. Undirliggjandi er ætíð trúin. Trúin á að vaxa eins og sinnepsfræið og verða að skjóli fyrir mann sjálfan og aðra og einnig þá að bera ávöxt í góðu líferni, orðum og verkum.

Náð sé með yður og friður frá Guði föður vorum og Drottni Jesú Kristi. Texti: „Frið læt ég yður eftir, minn frið gef ég yður. … Hjarta yðar skelfist ekki né hræðist“ (Jóh. 14:27). Bæn: Eilífi, almáttugi Guð og faðir, þú sem leiðir þennan dag til lykta og hylur hinn ókomna, og af náð þinni gefur oss […]