Trú.is

Sjóndeildarhringurinn umhverfist í kringum hvert og eitt okkar, bæði það sem skynjun okkar nemur og svo ekki síður hitt sem brýst um í huga okkar og sálu. Hversu endalausar eru þær víddir? Já, þar er að finna heilan alheim af myndum, frásögum, hugrenningum, minningum, vonum og upplifun. Heimsendir, er það okkar dauðans óvissi tími?

Það er sem sé mjög mikilvægt að átta sig á því að opinberunartextana sem tala um hinstu tíma má alls ekki skilja bókstaflegum skilningi heldur tilheyra þeir einfaldlega ákveðinni frásagnar- og boðunarhefð sem þótt vel til þess fallin að leggja áherslu á vonina um grundvallarbreytingar í mannlegu samfélagi og notaði til þess dramatískar myndir af heimsslitum, endalokum þessa tíma og upphafi nýrrar aldar, í samræmi við heimsmynd þess tíma og trú manna almennt varðandi það hvað gæti mögulega gerst þegar hið guðlega var annars vegar.

Heimsendir þarf þó ekki endilega að merkja það að veröldin sem slík líði öll undir lok. Hann getur verið endir á einu skeiði, heimsmynd, jafnvel hugmyndaheimi þar sem ákveðnir þættir voru teknir gildir og forsendur sem áður höfðu legið til grundavallar þekkingu og afstöðu, viku fyrir öðrum forsendum.

Í OP Jóh er sagt frá sýn varðandi endurkomu Jesú Krists… og það er ljóst að hún verður ekki eins látlaus og þegar hann fæddist. Nei, þar segir að hann muni koma með lúðrablæstri… og að himinninn muni uppljómast í hvílíkri dýrð að það muni ekki fara fram hjá nokkrum lifandi manni á jörðinni…

Julen handler om at Gud vil lage bro over gapet, som vi finner i verden og i livet vårt

Fyrir augliti Guðs sér maður menn! Ég gekk fyrir altarið áðan og þá breyttist útsýnin. Við altarið leita augun ekki lengur upp í himininn, til skýja eða himinljósa. Augun leita þvert á móti fremur niður!

Aðventan er tími vonarinnar. Við vonum að senn komi sá sem gerir alla hluti nýja og brjóti á bak allt ofbeldi, alla kúgun og afmái dauðann.

„Þannig týnist tíminn.“ Þessi óræðu orð eru á gulnuðu blaði Bjartmars Guðlaugssonar í laginu hans góða sem var valið óskalag íslensku þjóðarinnar í gærkvöldi eftir mikla kynningu og tónlistardagskrá RÚV í allt haust.

Nýverið kynntist ég ungum manni sem lifir við takmarkanir sem flestum okkar eru framandi. Saga hans er merkileg og hann hefur gefið mér leyfi til að segja ykkur hana. Fyrir nokkrum árum varð þessi maður fyrir hræðilegu slysi og lamaðist fyrir neðan mitti. Að lenda í slíku er áfall fyrir allt fólk en fyrir ungan mann sem lifir fyrir ævintýraleg ferðalög og snjóbrettarennsli er það slíkt reiðarslag að lífið hættir að vera sjálfgefið.

Nelson Mandela var stór manneskja í öllum skilningi orðsins. Hann er innblástur öllum sem trúa á að kærleikur og mannvirðing séu hin æðstu gildi samfélagins.

Mér vitanlega er guðfræði hvergi kennd sem valgrein á vettvangi framhaldsskóla en ætti með réttu að vera skyldufag til stúdentsprófs. Það er óháð hagsmunum kirkjunnar, en þó síðasti Íslendingurinn hefði sagt sig úr Þjóðkirkjunni og gengið af trúnni, væri samt rík ástæða til að kenna guðfræði í grunn- og framhaldsskólum.

Í þessu ljósi ætla ég loks að deila með ykkur áramótaheitinu mínu. Það er svona: Ég ætla að halda áfram að vera þessi snjalli litli kall sem ég er og reyna hvað ég get að valda sem minnstu tjóni.